Spekulacje obsadowe

Draco Maleficium · Wysłany: Wto 22:27, 03 Mar 2009 Temat postu:

Brałam to wcześniejsze "Ten wariat nam cały czas piosenki śpiewał!" pod uwagę. Jednak w tej konkretnej scenie, kiedy widzimy Franka na samym początku, nie widać, żeby śpiewał piosenki - siedzi przybity (znaczy, aż do soboty, kiedy to najwyraźniej postanowił smerać kraty xD) Skłaniam się ku temu, że przechodził fazy, bo jednak jego natura sprawia, że łatwo uwierzyć w to, że śpiewał cały czas piosenki - ba, źródła historyczne tak podają. Że niestabilny, tu się absolutnie zgadzam, i widać to w obu interpretacjach. Jednak ta niestabilność ma swoje jakieś konkretne podłoże, głęboko racjonalne, i myślę, że nadanie temu wcześniejszej premedytacji dodaje postaci dramatyzmu - bo on jest cały czas świadomy tego, że coś z nim dzieje się nie tak, i próbuje to poprzez piosenki, poprzez "szaleństwo," zagłuszyć, odwrócić uwagę swoją i innych. Co w konsekwencji prowadzi do takiego a nie innego zachowania przy Beatrycze (bo jednak osoba stabilna nie zachowałaby się w ten sposób nawet świadomie Wink

)

Kuncyfuna · Wysłany: Wto 22:33, 03 Mar 2009 Temat postu:

Nie wydaje mi się, żeby szaleństwo było dobrym sposobem na odwrócenie od siebie uwagi. Raczej skupia ją jeszcze bardziej. To raz. A dwa, wydaje mi się, że kwestie o wariacie nie odnoszą się tylko i wyłącznie do piosenek. Zresztą w niewoli razem z nim jest sporo osób, które go znały już wcześniej, więc powinny chyba wiedzieć, że Franuś był rozrywkowym chłopakiem i lubił śpiewać. Myślę, że pod tymi tekstami może kryć się coś więcej, np to że Franek już wcześniej miał takie swoje "jazdy". Gdyby chodziło tylko o śpiew, to Ci którzy znają Franka, nie braliby tego za nic szalonego i nadzwyczajnego.

Draco Maleficium · Wysłany: Wto 22:48, 03 Mar 2009 Temat postu:

Jak ja to widzę, "wariat prawdziwy, wariat jakich mało" to bardziej pieszczotliwe, kumpelskie określenie, jak dla ulubionej maskotki, właśnie dlatego, że ci ludzie znali Franka już wcześniej i wiedzieli, że ma taką naturę, więc śpiewanie piosenek np tylko potwierdzało jego status w ich oczach - to, w jakim kontekście i z jaką intonacją jest śpiewana ta kwestia, wskazuje właśnie na taką formę "No, ten nasz Franuś to dopiero jest niezły numer!" raczej, niż "Jezu, on oszalał, jest naprawdę wariatem." Ja w tym nie widzę w ogóle odniesień do jego "szaleństwa," więc tym bardziej teza, że zaczęło mu naprawdę odbijać dopiero z pojawieniem się Beatrycze, nabiera siły. To w kontekście innych, a w kontrkście samego Franka... nie chodziło mi o to, że jego zabiegi - śpiewanie, a wreszcie dzikie tańce i gadanie od rzeczy przy Bei - miały odwrócić uwagę od niego jako osoby, raczej odwrócenie uwagi od tego, co przechodził, od tych wszystkich rozterek i przemian. Francesco nie chce stawić czoła wyjaśnieniom, których sam nie zna. Dlatego mimo wszystko śpiewa, stara się zachowywać tak, jak przedtem, żeby oszukać sam siebie, żeby upewnić się, że nic się nie zmieniło i że nadal jest tym beztroskim synem Pietra Bernardone. Ale ta fasada zanika coraz bardziej, i pęka kompletnie wraz z pojawieniem się Beatrycze - ten taniec i jego wywód (który z resztą tylko z pozoru wydaje się niezrozumiały, bo tak naprawdę ma w sobie dużo mądrości i jest zwiastunem tego, co Franek postanowi w przyszłości, a zatem te myśli już się kłębiły w jego głowie, ale nie potrafił jeszcze nadać im decydującego kształtu i podążyć za nimi) są niejako karykaturą jego dawnego ja, wyzwaniem, próbą ucieczki w samego siebie, od Beatrycze i konieczności konfrontacji. Takie jego wołanie o pomoc.

ola · Wysłany: Pon 22:05, 23 Mar 2009 Temat postu:

PACFIKA- RENIA GOSLAWSKA
kolejna przemyslana rola Reni..
uwielbiam pierwsza scene kiedy sie pojawia... jak zaczepia swojego brata.. i juz w tej scenie widac jak bardzo kocha swoja siostre.. ogolnie tak wesolo tam "lata" ...
scena kiedy rozmawia z siostra z boku sceny.. jak patrzy z takim przerazaniem smutkiem a jednoczesnie miloscia na to co mowi Klara.. pacyfika z cala pewnoscia nie chciala usłyszeć tego.. ale jednak idzie za nią do zakonu.. poswieca swoje zycie dla klary.. i to widac w scenie sciecia wlosow..kiedy patrzy z przerazeniem na to co sie tam dzieje.. albo jak bernardo ja bierze do obcinania wlosow.. idzie z taka niepewnoscia.. jak juz obcina.. pacyfika cala sie trzesie z rozpaczy.. placze... tak prawdziwa jest ta scena..ze zawsze az chce sie tam wbiec i ja szybko przytulic.. i otrzec lezki.. jak wpada beatrycze i mowi ze ich wydala.. pacyfika ma taki wstyd na twarzy.. lapie sie za wlosy.. pozniej rozpacz z boku.. w koncu wyrywa sie.. i staje dumnie wsrod siostr... roze na sniegu.. uwielbiam jej mine.. jest taka ciepła... jak spiewa unosi glowe w gore.. jak konczy ze smutkiem opada patrzac na dol.. to jest urocze.. w scenie sadzenia roslinek.. cudownie jej to wychodzi.. tak uroczo sklada rece.. widac ze jest szczesliwa..
tak troche na marginesie to powiem ze ta rolą mnie Renia do siebie przyciagnela..za ta prawdziwosc.. i za te emocje..

Kuncyfuna

Kontynuuję tu, bo chyba tu bardziej pasuje..

Draco Maleficium

Kunc przeżywa rewelację i "nagłe olśnienie," a ja nie mogę powstrzymać radości Very Happy

Gdyby się nie starał w TM, to bym tak za jego kreacją nie przepadała Wink

Może to po prostu głód frankowy i długi przedział czasowy między nagraniami a spektaklami na żywo wywołał taki efekt - w ten sposób chyba łatwiej spojrzeć obiektywnie, bardziej trzeźwo? Nie wiem, na mnie nie podziałało i te filmiki przypomniały mi - jeśli zdarzały mi się chwile zwątpienia i pytałam sama siebie, czy aby na pewno mam prawo tak piać z zachwytu, a przyznaję, że takie miewałam - że to prawo absolutnie mam, bo Dziadek jest Frankiem prima sort, i wokalnie, i aktorsko. Jego kreacja jest przemyślana w każdym drobiazgu. I Kocura też. Jego Franka też bym sobie chciała przypomnieć (ale dopiero po nasyceniu się ilomaśtam Frankami z Łukaszem ^^), żeby utwierdzić się w mojej opinii o jego interpretacji i odświeżyć sobie te czy inne aspekty spektaklu i analizować je do woli - bo każdy z panów eksploruje co innego, i to jest piękne, że oglądając każdego z nich, dostaje się taki bogaty obraz złożonej osobowości Franciszka, który i tak zresztą nie zostaje wyczerpany.

Oswajaj się, oswajaj, Kunc Very Happy

A ja pozachwycam się jeszcze trochę tą piękną, wzruszającą i głęboką kreacją, póki znowu nie zobaczę jej i nie usłyszę na własne oczy.

Kuncyfuna

Draco Maleficium

Mateuo

Dorota w tej scenie urzekła mnie pięknym wyrazem twarzy, tak to dziwnie brzmi. Była uśmiechnięta i co jakiś czas delikatnie zamykała i otwierała oczy. Emanował od niej spokój i wyciszenie... Nie wiem jakie były jej uczucia - czy było to prawdziwe, czy nie. Bez głębszego przemyślenia zdecydowanie był to w 100% błogi spokój.

Kuncyfuna