Oliver!

Kuncyfuna

Co do jednoznaczności Billa to się zgodzę. Fakt, był zły tak, że już bardziej nie można. Mi się bardzo podobał, Tobie nie musiał... Ale nie powiedziałabym, że Fagin był jednoznaczny i szablonowy. Już bardziej (zdecydowanie) bym to odniosła do Olivera, ale Fagin...? W zasadzie nie był ani zły, ani dobry. Nie chciał krzywdzić tych dzieciaków, ale nie był też dla nich "kochanym wujkiem"... Więc gdzie tu jednoznaczność?

Findurka

Kuncu, może to wpływ całej bardzo uproszczonej reszty (albo i moich wypaczonych wspomnień z dzieciństwa), ale miałam wrażenie, że postaci Fagina owy skrót i spłaszczenie nie ominęły i przez to nie przypadł mi zbytnio do gustu. Ale mówię tu o postaci jeno, bo Steciuk wyciągnął ze swojej roli chyba tyle, ile było można- z resztą pisałam już, że zastrzeżenia moje dotyczą musicalu jako takiego, niż tej akurat realizacji, którą oglądało się to bardzo miło. No ale nie jest to raczej spektakl, który byłby w stanie mnie zaczarować, mimo najlepszego wykonania- a to było bezsprzecznie świetne.

Edycja: Też nie krzywdziłabyś swojego źródła dochodu. Razz

Kuncyfuna

Kuncyfuna

[link widoczny dla zalogowanych] - recenzja ze spektaklu festiwalowego, z którą w 95% w ogóle się nie zgadzam, no ale...

Satka

Recenzja jak recenzja, trochę szukanie dziury w całym (bo to jest spektakl na b.dobrym poziomie, zwłaszcza jak na polskie warunki, gdzie musical to nadal egzotyka), ale... Zawsze zastanawia mnie, na jaki efekt liczą państwo recenzenci, błyszcząc takimi porównaniami:
Zbiorówki są rozpaczliwe - wyglądają jak ćwiczenia gimnastyczne na zajęciach z wychowania fizycznego na tak potrzebnym skądinąd Uniwersytecie Trzeciego Wieku.

gavroche

spektakl w Gdyni w którym brałem dość długo udział był realizowany pod komendą Rogera Redfarna a asystentem był Grzegorz Chrapkiewicz... pewie dlatego, iż miałem do czynienia tylko z "tą wersją" wydaje mi sie, że Oliver w innej opcji to już nie to samo...ale pewnie gdybym miał możliwosć obejrzenia...szkoda, że w Gdyni nie grają dawnych spektakli

Draco Maleficium

No i tak się stało, że w drugi dzień Świąt, 26.12.2010, wylądowałam praktyczne cudem na widowni Rozrywki na "Oliverze" (dzięki uprzejmości Losu, który zesłał grupę z jednym wolnym biletem do odsprzedania, gdyż docelowa odbiorczyni biletu zaniemogła). Niewygodnie pisze mi się na tej nie-swojej klawiaturze, więc nie będę specjalnie przedłużać Wink

Spektakl oceniam jako przyjemny. Ładna scenografia, ciekawe ustawienia (chociaż siedzenie na brzegu trzeciego rzędu praktycznie uniemożliwiło mi obejrzenie finału z Billem, który dział się na moście wysoko nad sceną. prawie pod samym sufitem - ech, nie podoba mi się ta polityka, bo każe to wybierać między ogarnięciem całości lub dokładnym obejrzeniem aktorów, a dla kogoś, kto idzie pierwszy i pewnie jedyny raz, nie jest to przyjemne). Sprawnie grająca orkiestra, muzyka może nie porywająca, ale wystarczająca, żeby umilić spektakl i wpaść w ucho (chociaż nieco za dużo show-stoppersów jak na mój gust) - i było to moje pierwsze z nią spotkanie, wcześniej nie miałam z tym musicalem nic do czynienia w jakiejkolwiek wersji. Bardzo podobały mi się kostiumy, ale tu już zadziałało moje zboczenie na temat wszystkiego z okresu IXX wieku - wystarczyło, żeby na scenę wkroczyli panowie w eleganckich, ciemnych surdutach, a ja natychmiast się rozpływałam. Brawo za piękne utrzymanie klimatu charakterystycznego dla Dickensa - czułam go, był tam, ten ironiczno-mroczno-humorystyczno-poważny klimat, który tak cechuje wszystko, co wyszło spod pióra tego genialnego pisarza. I ten klimat moim zdaniem był tym, co najbardziej przypadło mi do gustu w całej produkcji, która podobała mi się, ale nie porwała i nie wzbudziła uczucia niedosytu - być może dlatego, że mogłabym się przyczepić tempa prowadzenia spektaklu. Czasem łapałam się na tym, że nie bardzo wiedziałam, o co chodzi bohaterom i czemu to tak leci na łeb, na szyję (solówka-rozkmina Fagina nieco mi się dłużyła, na ten przykład), finał nie wzbudził we mnie szczególnych emocji i to nie tylko z powodu wysoko zawieszonego mostu, bo scena końcowa z Nancy, która powinna być wstrząsająca, spłynęła po mnie właściwie bez wywoływania żadnego uczucia żalu czy solidaryzowania z postacią - tak jakoś bach, bach i po krzyku. W rezultacie zakończenie sprawiało wrażenie zbyt przyspieszonego, niezbyt uzasadnionego, co wytrąciło mnie w pewnym stopniu z transu oglądania i przeżywania spektaklu.

Jeśli chodzi o aktorów, to najbardziej podobali mi się pan Jędrusik jako Bumble (przeucieszny!) i Marta Florek jako Nancy, której udało się stworzyć wiarygodną, wywołującą sympatię i współczucie postać i która śpiewała bardzo ładnie, a im dalej w spektakl, tym było lepiej. Jeśli chodzi o Fagina, podejrzewam, że fakt, że grał go Dominik Koralewski, a nie Steciuk, miał dużo wspólnego z moim ogólnym postrzeganiem spektaklu - niestety, nie podołał. Po prostu starał się za bardzo, a to niedobrze, kiedy widać to na scenie, co więcej, miałam wrażenie, że stara się kopiowac Steciuka i iść po najmniejszej linii oporu, nie szukając specjalnie niejednoznaczności czy nawet jakiegoś własnego podejścia do postaci. W rezultacie sceny z nim dłużyły mi się i nie poczułam do tej postaci ani sympatii, ani wstrętu, a to raczej niedobrze. Uwagę o zbytnim staraniu się mogę też odnieść do Kacpra Andrzejewskiego, który tego wieczoru grał Olivera - chłopiec śpiewał ślicznie i wybornie wychodziły mu przestraszone miny, ale trząsł się wręcz karykaturalnie, skakał, piszczał, sposób, w jaki nad-grywał swoje kwestie nieraz bywał irytujący i ogólnie miałam wrażenie, że Kacper wychodził z siebie, żeby pokazać, że on GRA. Mimo to jednak, przede wszystkim za piękny śpiew i za to staranie, brawo. Jeśli chodzi o pozostałych, Bill Sykes mi się podobał, ślicznie zaśpiewany był numer o kupowaniu róż, bardzo przypadł mi do gustu Szelma i ogólnie zespół, zarówno ten młodszy, jak i ten starszy, wypadł pozytywnie.

No i ogólnie było tak: pozytywnie. Bez szału ani w jedną, ani w drugą stronę. Cieszę się, że wreszcie udało mi się zobaczyć ten spektakl i przekonać się na własne oczy, jaki jest, ale nie sądzę, żeby ciągnęło mnie na to jeszcze raz (może gdybym miała pewność, że będzie Steciuk...). Patrząc, że "Oliver Twist" jest na naszej rading list na przyszły semestr, spektakl z pewnością się przyda i doda nowego punktu zaczepienia, no i teraz mam ochotę obejrzeć film. I cóż, właściwie tyle Smile