Huśtawki nastrojów

Mateuo

Popieram!

Kamilka__

Ach, czuję moc ;p Wróciłam z wyjazdu z klasą na narty, było superkalifradoistodeksialitycznie jak powiedziałaby Mary Poppins Very Happy

Przypomniałam sobie co jak się używa, mam masę siniaków, zgubiłam okulary... Cudnie. Wstawaliśmy o tej porze co przeważnie do szkoły, ale słoneczko wpadające przez okno robiło swoje i zamiast ociągać się niewiadomi ile od razu chciało się wstać Smile

Nadchodzący semestr mi nie straszny Smile

Kiedy jechałam wyciągiem krzesełkowym po raz pierwszy, na samym końcu, gdy trzeba było zjechać na nartach, nie do końca wiedziałam co robić i w pewnym momencie okazało się, że koleżanka jest już bezpieczna, a ja jadę spowrotem w dół. Na szczęście pan zatrzymał cały wyciąg i zdążyłąm zejść Smile

Nie zapomnę kwików znajomych ;p

Tylko jakoś żal, że za pół roku nadejdzie koniec gimnazjum i nasza zgrana klasa się rozpadnie. Niby popoludniami będzie można się spotykać, ale to już nie to samo...

Draco Maleficium

Jestem zmor-do-wa-na. A konkretniej: łeb mi pęka, dosyć mam ludzi zawracających mi głowę, spraw, którymi mają święte prawo i obowiązek mi tę głowę zawracać, rzeczy, którymi równie dobrze mogliby się zająć inni, ale zwalają je na mnie, bo ja niby taka sumienna, pilna i obowiązkowa jestem, bycia odpowiedzialną za innych, bo im się nie chce... Krótko mówiąc, moja grupa na roku doprowadza mnie do wyobrażania sobie codziennie bardzo kreatywnych form mordowania i męczenia ludzi, z powodu których pewnie wywalono by mnie z Hiszpańskiej Inkwizycji za zbytnie okrucieństwo. I dobrze by było, gdyby to był jedyny i największy z moich problemów, a że nie jest...

Chce mi się tylko zaszyć w jakimś cichym kąciku i czytać, i kazać światu spadać na drzewo.

I piątku mi się chce. Tylko piątkiem żyję.

Wygadałam się, ulżyłam sobie, już mi lepiej, idę zatem spać. Dobranoc.

margo · Wysłany: Wto 23:21, 02 Mar 2010 Temat postu:

Zawsze mi się ciężko wraca do codzienności po teatralnych wypadach, ale tym razem jest naprawdę wyjątkowo beznadziejnie. Mam tak zrąbany dzień, że zapasy powyjazdowej euforii są już właściwie na wyczerpaniu, toteż nawet nie próbuję się pocieszać wspomnieniami i oszczędzam je na kiedy indziej. Naprawdę, czuję się tak żałośnie, że prawie mnie to zaczyna bawić.

Draco Maleficium · Wysłany: Pią 20:54, 05 Mar 2010 Temat postu:

Lip Dub nakręcony i fajnie by było, gdybym mogła się teraz odprężyć i zapomnieć o bożym świecie, a przynajmniej tych jego kawałkach, które mi nie odpowiadają. Ale życie chce inaczej i skoro już zdjęło z mych bark ciężar organizacji, to dodaje z kolei turbulencji emocjonalnych, coby nie było za pięknie. Dzisiaj rano szłam na zajęcia roztrzęsiona, bo okazało się, że tata chciał nas dzisiaj zostawić i nie wiedziałam, do jakiego domu wrócę. Okazało się, że zmienił nagle plany dzięki perswazjom i konfrontacji z prawdą i z kolei pojechał gdzieś do jakiejś samotni, pomyśleć i zresetować mózg. Co więcej, moim udziałem stały się pożałowania godne hece żywcem wyjęte z głowy scenarzysty komedii romantycznych dręczonego prochami. Przy tym wszystkim dodatkowo moje serce też odwraca się przeciwko mnie i atakuje. Fajnie.... nie?

polajda · Wysłany: Pią 22:47, 05 Mar 2010 Temat postu:

ahh piątek i humor wraca... zmęczyłam się już tymi pięcioma dniami w szkole i baaardzo stęskniłam za zajęciami w teatrze... ostatnie były przecież przed feriami, a to baaardzo długo! Zostały nam niecałe 2 miesiące do premiery... pewnie ostro przyciśniemy i szczerze mówiąc już nie mogę się doczekać! Ahhhh! A oprócz tego fajnie się zapowiada weekend.. martwi mnie tylko to, że szybko się skończy.. ale myśląc optymistycznie to już niedługo będzie następny hahaha Very Happy

Draco Maleficium · Wysłany: Czw 0:26, 18 Mar 2010 Temat postu:

Znowu będę się tutaj wywewnętrzniać, za co przepraszam, ale czuję się tak dziwnie w tej chwili, że muszę się tym z kimś podzielić.

Przeczytałam właśnie fanfik. Krótki, one-shot, do serialu anime, który jest absurdalną komedią fantasy, którą kiedyś uwielbiałam i którą teraz przypominam sobie z nie mniejszą frajdą. Tyle, że fanfik nie był wesoły i dotykał czegoś, co mnie osobiście zawsze napawało strachem i smutkiem: przemijania. Dwójka bohaterów, którzy z racji swojej rasy byli długowieczni, patrzą, jak świat, który znają - przepełniony magią, demonami, smokami - ginie powoli, jak z powierzchni świata zanika magia, jak umierają jeden po drugim ostatni wielcy czarownicy, jak ludzie o nich zapominają i zamiast tego coraz bardziej rozwijają technikę, jak smoki i demony nie potrafią dłużej funkcjonować w tym dziwnym, obcym świecie i giną powoli, skonsumowane przez czas. Magiczne wieże zastąpiły wierzowce. Nie ma już prawie miejsc, których ludzie nie opanowali lub gdzie nie sięgają ich satelity. Nie ma miejsca, w którym starożytny smok mógłby rozłożyć skrzydła... I w tym wszystkim dwójka istot, patrzących na to wszystko i kurczowo trzymających się nawzajem przez kolejne samotne tysiąclecia, żeby też nie zginąć i nie zapomnieć.

I cholera, smutno mi. Nie lubię tego naszego wieku komputerów, pomimo tego, że właśnie siedzę przy jednym i dzięki niemu piszę te słowa. Nie lubię zimnych wieżowców, nie lubię świateł miasta nocą przysłaniających gwiazdy. Tęsknię za magią.

philo · Wysłany: Czw 10:16, 18 Mar 2010 Temat postu:

Sądzę że rozumiem tę Twoją nostalgię, Draco. Myślę jednak, że w dużej mierze wszystko zależy od perspektywy, z jakiej na to spojrzymy. Według mnie magia wcale nie zniknęła, a fakt, że u siebie w domu dotykasz klawiatury, a ja o setki kilometrów od Ciebie widzę, co napisałaś, to najzwyczajniejsze czary. Zupełnie takie same jak te, że jesienią wtykam do ziemi brązowoszare zaschnięte kulki, a one na wiosnę wystawiają spod śniegu zielonkawe peryskopy, żeby sprawdzić, czy już można ujawnić, że żyją. To tylko różne dziedziny tej samej wiedzy tajemnej. Dawno temu też zdarzali się ludzie, którzy wiedzieli, jak ten proces czarów przebiega. Co zrobić, żeby zadzaiłały w odpowiedniej chwili. Wtedy to były wiedźmy (od "wiedzieć"). Dziś - specjaliści. Zasada jest ta sama, zmieniają się formy i nomenklatura. Tylko czas ciągle płynie. Dla jednych szybciej, dla innych wolniej, ale nieuchronnie. To jedno się nie zmienia i stąd może ten smutek, który nas ogarnia, kiedy sobie to uświadomimy.

Tak na marginesie - magia teatru też jest według mnie zjawiskiem jak najbardziej realnym. I bardzo dobrze się w tak widzianym świecie czuję. Za kaftany bezpieczeństwa wszystkim zatroskanym dziękuję. Wink

Draco Maleficium · Wysłany: Czw 21:18, 18 Mar 2010 Temat postu:

Tak, przez większą część czasu się z Tobą zgadzam i przyjmuję do wiadomości, że magia ma wiele odmian i większość tej najpiękniejszej otacza nas na co dzień - a jeśli ciężko nam ją zobaczyć, zawsze można wybrać się do teatru/dowolnego wybranego narkotyku, i tam ją chłonąć. Ale nachodzą mnie chwile (teraz już rzadziej, ale kiedyś to był regularny powód do smutnego wpatrywania się w ścianę) kiedy patrzę wokół siebie i smutno mi, że nie ma nigdzie... no. Czegoś więcej. Namacalnego, dotykalnego, piękniejszego, niż technologia, niewytłumaczalnego, czegoś, co sprawiałoby, że sięgniemy po niemożliwe (i tak, wiem, że człowiek codziennie dokonuje czegoś, co jest niemożliwe, ale no... wiecie, co mam na myśli, nie?).

Swoją drogą, ciekawa jestem, czy gdyby św. Franciszek z Asyżu pojawił się wśród nas dzisiaj, zostałby przyjęty z takim samym entuzjazmem, a może po prostu byłby pokazywany w telewizji jako świr i fanatyk i zamknięty w zakładzie dla obłąkanych...

Kuncyfuna · Wysłany: Czw 21:27, 18 Mar 2010 Temat postu:

U mnie z kolei jest tak, że bardziej niż brak magii, przeraża mnie właśnie samo przemijanie. Zresztą, chyba większość tak ma, nie...? Dla mnie straszna jest myśl, np. że jadę sobie autobusem i że nigdy chwila obecna się nie powtórzy i każda kolejna jazda, tym samym autobusem o tej samej godzinie, będzie miała miejsce już w innej rzeczywistości.. Ktoś inny przejdzie przez pasy, inni ludzie będą w autobusie, a nawet jeśli Ci sami, to inaczej ustawieni... I że nic nie jest takie samo i nic nie dzieje się dwa razy. Do tego przykre jest to, że nie docenia się tego, że jest się beztroskim i że ma się "fajne życie", dopóki jeszcze jest taka możliwość. Dzieci, które tak naprawdę nic nie muszą, a ich największym zmartwieniem jest urwana ręka lalki, bardzo chcą być dorosłe. Z kolei kiedy zaczynają się większe problemy, te same osoby zaczynają pluć sobie w brodę, że nie korzystały póki mogły - i znowu zaczyna się narzekanie, że "jest tak źle i nie tak fajnie, jak kiedyś"... a przecież im jest się starszym, tym większe problemy spotykają człowieka i pod tym względem zapewne będzie jeszcze gorzej. Dość pesymistyczne to, ale niestety człowiek zawsze chce czegoś innego, niż ma obecnie. A potem jak nie może wrócić do tego, co miał, kiedy tego nie dostrzegał, zaczyna się żałowanie i rozmyślania nt. "co by było gdyby... / kiedyś było tak fajnie...". Gdyby człowiek od początku wiedział, jak mniej więcej będzie wyglądało jego życie za 10, 20, 30 lat chyba patrzyłby na wszystko inaczej, doceniał to co ma i cieszył się z tego...

Dobra. Uzewnętrzniłam się. A jeśli chodzi o obecny nastrój, to jestem zmęczona i korzystam z tej wolnej chwili, kiedy jeszcze przez trochę mogę nic nie robić. Najbliższe 2,5 tygodnia będzie koszmarnie, a zaczęło się już przedwczoraj. Nienawidzę mieć poczucia, że to co robię jest bezsensu, w dodatku jeśli nie lubię tego robić i wiem, że do niczego mi się to nie przyda. Bezsilności też nie lubię.