Teatr Lalek

Kuncyfuna

Lubicie chodzić na "lalkowe" sztuki?

Draco Maleficium

Bardzo. W dzieciństwie wprost uwielbiałam, kiedy rodzice zabierali mnie do olsztyńskiego teatru lalek, potem jak chodziliśmy ze szkołą to też bardzo chętnie. Właściwie nie wiem, czemu przestałam tam chodzić dla własnej przyjemności, to niezwykle przyjemne miejsce, a spektakle zawsze miały "to coś." Albo to działała magia w oczach dziecka... trochę jak ze starymi filmami Disneya. Najpierw kocha się je za magię, potem za wspomnienia Smile

Kuncyfuna

Oj taaak.. Ja też kiedyś bardzo często chodziłam do naszego teatru. Pamiętam, że zawsze jak szłam z mamą do biblioteki, w gablocie wisiały plakaty i zawsze patrzyłam, co grają. ("Koziołek Matołek" to chyba od zawsze był Razz

Chyba nawet ciągle jest...). Ostatnio byłam na "Ani z Zielonego Wzgórza" z tego co pamiętam, jakoś w 5 klasie. Wprawdzie to nie do końca lalkowy, no ale.. Teraz w styczniu idziemy ze szkołą, więc sobie przypomnę to miejsce Smile

Jeszcze zawsze uwielbiałam rzeżby, które stoją przed Olsztyńskim Teatrem Lalek. No po prostu cudowne są! Takie magiczne. Oj.. zatęskniło mi się, do tego miejsca.
Tylko trochę przykro czytać na e-teatrze, jak się to wszystko powoli rozsypuje..

Findurka

"Złamane paznokcie. Rzecz o Marlenie Dietrich".
Teatr Wiczy, występuje Anna Skubik.
Ogólnie rzecz biorąc, sztuka o byciu cieniem własnej legendy, lesbijskiej miłości i ostatnich chwilach Marleny Dietrich.

To monodram, ale czuje się, że na scenie są dwie osoby: Ona i Madame. Ona jest nikim. Jest szmatą, jak mówi Madame. Nie potrafi śpiewać, nie potrafi nawet mówić tak, jak by sobie tego tamta życzyła. I jest Madame, Marlena Dietrich, stara, zgorzkniała, złośliwa, apodyktyczna, próbująca udowodnić, że jest jeszcze czegoś warta, chociaż wie, jak jest naprawdę. A jest lalką, ikoną, zdjęciami w męskich portfelach, którym starzejąca się Madame nie dorównuje.
Jest też miłość. Madame kocha uczuciem nieco szorstkim, jak skóra na starzejących się dłoniach, które ukrywa pod jedwabnymi rękawiczkami. Ona z kolei kocha Madame z pewną dozą czci, uczniowskiego szacunku, ale nie pozwala się do końca zdominować. To trudny stosunek. Najlepiej mówi o tym Ona, już po śmierci Marleny (przepraszam za ewentualną niedokładność):